Copyright @ Michavreluk dolor

Even voorstellen Na een jonge voetbalcarrière koos ik op latere leeftijd voor het hardlopen ...

Mijn naam is Micha Havreluk. De familienaam is een ietwat verbasterde Oekraïense naam (Hawryluk), afkomstig van vader ... Geboren in Overrepen (deelgemeente van Tongeren) op 12.11.1950. Kristel, mijn dochter, is licentiaat Germaanse en woont te Mal (Tongeren). Van beroep ben ik ook leraar Germaanse talen, maar wel in 't lager middelbaar. Ik gaf 40 jaar les aan de Middenschool van het Gemeenschapsonderwijs te Genk tot juli 2011, toen ik met pensioen ging. Tijdens mijn jeugdjaren ben ik lange tijd lid geweest van de KLJ (Katholieke Landelijke Jeugd). Vanaf mijn 10de was ik ook lid van de Tongerse voetbalclub Cercle Tongeren, later - na fusie met Patria Tongeren - SK Tongeren geworden. Na mijn Tongers avontuur heb dan in de lagere afdelingen 'uitgebold' bij Sparta Jesseren (later Kolmont), en ook nog een paar seizoenen bij SK Vliermaalroot. Dan volgden een 10-tal jaren van 'sportief vacuüm', het enige wat ik van die periode kan zeggen, is dat ik nogal wat kilootjes aangekomen was. Tijd dus voor 'winds of change' in mijn leven. Ik leerde Luc Henno kennen, toen klassenleraar van kleuter Kristel te Herderen, waar wij toen woonden. Luc was naast leraar een gedreven marathonloper met tijden rond de 2.30 u. Door hem kreeg de hardloopmicrobe mij te pakken ... Bij 't begin van de zomervakantie begon ik te trainen. Ik liep de straat af, maar na 400 m diende ik noodgedwongen te stoppen ... totaal buiten adem, veel te vlug natuurlijk ... Geleidelijk aan bouwde ik - na samenspraak met Luc - mijn conditie op een verantwoorde wijze op, eerst met een aantal rondjes rond het plaatselijke voetbalveld, nadien langs de landelijke verkavelingswegen ... Mijn eerste wedstrijd werd .... een halve marathon, begin oktober. In de provinciehoofdstad Hasselt werd 'Dwars door Hasselt' georganiseerd. Ik beëindigde die wedstrijd op zaalvoetbalschoenen in 1.37.40! En ik voelde me nog helemaal niet uitgeput ... De volgende jaren volgden een aanzienlijk aantal stratenlopen, halve marathons, maar voorlopig geen marathons. Tot in 1993. In mijn eentje en totaal onvoorbereid - ik had nog nooit langer dan 21 km gelopen - trok ik naar Utrecht. Ik had het niemand durven vertellen, want was bang mijn gezicht te verliezen. Het was snikheet die bewuste dag. Ik kwam op de halve door in 1.27 u. en dat was nauwelijks 5 minuten trager dan mijn besttijd op die afstand! Bij het keren op 21,1 km rond een verkeerskegel voelde ik al nattigheid. Bij 't terug optrekken leek het alsof mijn benen van lood waren. Vlakbij was een bevoorradingspost. Ik hield halt, dronk wat en wilde opnieuw vertrekken, maar met kramp in beide kuiten moest ik noodgedwongen gaan rekken en wandelen. Het werd een calvarietocht tot aan de streep! Meer dood dan levend sukkelde ik na 3.37 u. over de meet. De eerste helft dus in 1.27 en de tweede in 2.10, ruim 43 minuten. trager ! Strompelend zocht ik mijn auto op, draaide de stoel naar beneden, en lag zowat een uurtje plat, voordat ik mijn benen weer durfde gebruiken om de terugweg aan te vatten. Dit nooit meer, dacht ik! Maar terug thuis, en wat later op de avond was ik al in 'Joggings en Marathons' aan 't bladeren op zoek naar een marathon, een paar maanden later. Want wat ik nu wel wist : IK KON EEN MARATHON UITLOPEN ZONDER MARATHONTRAINING !!! En zo nam mijn marathoncarrière dus een aanvang. Dat jaar (1993) liep ik nog twee marathons, beide in ongeveer 3.33 u. Het verschil met Utrecht was dat ik niet echt stuk zat en een goed gevoel eraan over hield. Geen twee jaar later klokte ik in Etten-Leur mijn besttijd : 3.08.37.

Henk Sipers

Pier Hulsmans en Erwin

Linda Major

Clubmaat Leike