Het artikeltje van Theo na de LPM op ULTRANED ...

Woensdag 18 januari 2006

Als in een warm bad ...

Zo voelde ik mij in Genk. Al een paar dagen voelde ik al een soort spanning: ik ga weer naar een wedstrijd. Niet om te lopen natuurlijk, dat is bekend, maar om te kijken, aan te moedigen, maar vooral om al die ultralopers weer eens te ontmoeten. Ik mis ze, ik mis het sfeertje en natuurlijk mis ik het lopen.
We waren net op tijd om de marathonners de eerste keer voorbij te zien lopen. Tranen drongen zich op, oh, kon ik maar weer mee lopen. Toen Marijke zich om ging kleden voor de ½ marathon liep ik Micha tegen het lijf. En toen bleek dat konijn een knuffelkonijn te zijn. Alsof hij me nooit meer los wilde laten. Even goed met hem gepraat, maar hij had het druk. Druk met de goed geoliede machine die de LPM elk jaar weer tot een fantastisch evenement maakt met een geweldige verzorging, een heerlijk ruime en warme kantine. Zonder strenge regel loopt alles perfect. Het heeft meer van een gezellig (nee, niet gesselich) familiefeest dan van een internationale marathon wedstrijd. Gewoon grote klasse.
Daarna langs de kant om de lopers aan te moedigen. En daar kwam de een na de andere naar me toe. Om me te omarmen, te zoenen, een hand te geven of gewoon een vriendelijke schreeuw. Enkelen bleven even staan kletsen, maar daarna snel weer door. Want ze moesten toen nog een kleine 40 km. En toen liep ik Jan Scheffer tegen het lijf. Hij en Ineke hadden voor mij een foto (van mij in enkele wedstrijden) met de namen van een hele groep ultralopers. Nogmaals kwamen de tranen dringen. Potverdorie, dit soort dingen had ik niet verwacht. Jan en Ineke, bedankt, de foto komt boven mijn bureau te hangen!
Mark liep natuurlijk weer op kop. Ogenschijnlijk niet zo hard, maar 2:34:30 is natuurlijk wel erg hard. Kwam Mark me voorheen voorbij snellen als een puffende locomotief met veel harde he’s en ha’s, nu zoefde hij over het parcours zonder al te veel geluid. Kennelijk zat zijn middenrif weer goed in zijn lijf. Daarom leek het natuurlijk niet zo hard te gaan.
En ach, die Mark zou vandaag voor mij lopen. Ik bij hem op de nek en hij maar lopen. En zo won ik dan voor het eerst een marathon. Mark, vriend, bedankt.
Na de wedstrijd in de kantine bij praten. Met Henry die hier vandaag 3:20 liep, met Jaques, met Henk S. die binnenkort die vreselijke kou in Alaska gaat trotseren. Met Dick van Es die het vandaag zo moeilijk had, met Hans en Bert, met Ghilain. Met Jannet, die hier in Genk haar eerste PR van het nieuwe jaar liep. Als ze onderweg geen vreemde mannen had staan kussen was ze nog sneller geweest. En natuurlijk met Ben die hard op weg is naar nummer 500.
Ik heb genoten van een prachtige dag, van prachtig weer, maar vooral van prachtige mensen. ’s Avonds was ik helemaal kapot, maar dat heb ik er graag voor over. Allemaal hartstikke bedankt.

Theo de Jong

viridis provider planet.nl